Rouw en de kracht van een ritueel

Als ik boodschappen doe ontmoet ik vaak een vrouwtje met haar hondje Bobby. Geregeld maak ik een praatje, ook omdat ik zelf vroeger een hondje heb gehad. De laatste tijd zag ik haar niet meer, pas onlangs in een winkel. Ze vertelde over de dood van Bobby, de eenzaamheid en de stilte. Ze wilde graag een nieuw hondje maar dat gaf haar een naar gevoel tegenover Bobby. Ze voelde zich als het ware vastzitten aan Bobby. Zijn riempje en bakje had ze nog maar ze wilde het nieuwe hondje alles nieuw geven. Ze wilde het leven met Bobby afsluiten maar hem ook niet 'wegdoen', zei ze.

Afscheid nemen met een ritueel

Ik stelde haar voor om met een ritueel afscheid te nemen. Ik legde haar uit wat dat kon betekenen en dat ze er eens over kon nadenken. Een paar dagen later vertelde ze dat ze zijn riempje en bakje in haar tuin wilde begraven en daarna zijn favoriete wandelroute wilde gaan lopen. Ze vroeg of ik bij dit ritueel aanwezig wilde zijn. Ik liet haar nog meer vertellen wat ze precies wilde.

Die dag groeven we een gat. Ze gaf een zoen op de twee items en met tranen en lieve woordjes legde ze het riempje en bakje van Bobby erin, dichtte het gat en legde er steentjes op.

Het was mooi om de liefde tussen mens en dier te zien.

Hoe ze het ritueel had ervaren? Verdriet vanwege het definitieve maar ook een soort opluchting. Tijdens de wandeling kwamen er veel herinneringen met een lach en een traan over Bobby.

Een nieuw begin na een ritueel

Een week later zocht ik haar op en ontmoette haar nieuwe huisgenoot. De vrouw was mij dankbaar en voelde zich niet meer schuldig tegenover Bobby.

Zo'n eenvoudig ritueel markeert een afscheid en een nieuw begin. Het verleden had een plekje in het heden gekregen.

Klik op de button voor je reactie: